چاقی و آرتروز

مفاصل بدن با بافت نرم حمایت می شوند که مانع از مالش استخوان ها به یکدیگر می شوند. بافت پیوندی به نام غضروف مفصلی نقش کلیدی را در این زمینه ایفا می کند. این به مفاصل شما کمک می کند تا بدون اصطکاک و درد به آرامی حرکت کنند.

برخی از مفاصل دارای غشای سینوویال هستند ، یک غشا پر از مایع که مفاصل را روان می کند. بسیاری از مفاصل مانند زانوها توسط تاندون ها و رباط ها پشتیبانی می شوند. تاندون ها ماهیچه ها را به استخوان های شما متصل می کنند ، در حالی که رباط ها استخوان ها را به استخوان های دیگر متصل می کنند.

آرتریت التهاب مفاصل است. این بیماری می تواند یک مفصل یا چندین مفصل را تحت تأثیر قرار دهد. بیش از 100 نوع مختلف آرتریت وجود دارد که علل و روش های درمانی متفاوتی دارند. دو مورد از رایج ترین آنها استئوارتریت (OA) و آرتریت روماتوئید (RA) است.

بعضی انواع مختلف آرتروز شامل:

• استئوآرتریت یا آرتروزی که با نام “ساییدگی و پارگی” شناخته می شود که زمانی ایجاد می شود که غضروف مفصلی در اثر استرس مکرر تجزیه می شود. این شایع ترین شکل آرتروز است.
• اسپوندیلیت آنکیلوزان یا آرتریت ستون فقرات (معمولاً قسمت پایین کمر را درگیر می کند.)
• ·        آرتریت جوانی (JA) ، اختلالی است که در آن سیستم ایمنی به بافت اطراف مفاصل حمله می کند.JA  به طور معمول کودکان 16 سال یا کوچکتر را تحت تأثیر قرار می دهد.
• نقرس ، بیماری که باعث ایجاد کریستالهای سخت اسید اوریک در مفاصل شما می شود.
• آرتریت پسوریاتیک ، التهاب مفاصل که در افراد مبتلا به پسوریازیس ایجاد می شود (اختلال خود ایمنی که باعث تحریک پوست می شود).
• ·        آرتریت روماتوئید ، بیماری که باعث می شود سیستم ایمنی به غشای سینوویال مفاصل شما حمله کند.

شایع ترین مفاصل آسیب دیده عبارتند از:

• دست ها
• ستون فقرات
• زانو
• لگن

علائم رایج ارتروز:

• درد مفاصل ، حساسیت و سفتی
• التهاب در داخل و اطراف مفاصل
• محدودیت حرکت مفاصل
• پوست قرمز گرم روی مفصل آسیب دیده
• ضعف و تحلیل عضلات

چاقی با بیماریهای متعدد از جمله برخی از بیماریهای روماتیسمی، همراه است. نشان داده شده است که به دلیل التهاب ناشی از بافت چربی ، چاقی باعث افزایش شروع ، پیشرفت و پاسخهای بدتر به پیامدهای بیماریهای روماتیسمی می شود.

چاقی باعث ایجاد یک حالت التهابی سیستمیک می شود که تا حدی به دلیل ترشح آدیپوکیناز ها توسط سلول های چربی رخ می دهد و با افزایش نشانگرهای التهابی سرم مانند پروتئین واکنشی C (CRP) و میزان رسوب گلبول های قرمز (ESR) همراه است

. جراحی چاقی به دلیل اثرات مثبت آن بر بسیاری یماریهای همراه اصلی مانند دیابت نوع 2 و فشار خون بالا ، به طور فزاینده ای مورد استفاده قرار می گیرد. در نتیجه ، کاهش وزن ناشی از جراحی و بافت چربی ممکن است در روند بیماریهای روماتیسمی نقش داشته باشد. به نظر می رسد شواهد فعلی نتایج بهبود یافته را در افراد چاق مبتلا به اختلالات روماتیسمی پس از جراحی چاقی نشان می دهد.

شواهد نشان می دهد که با افزایش شاخص توده بدنی (BMI) ، احتمال ابتلا به آرتروز نیز افزایش می یابد. کاهش وزن از جمله توصیه های اولیه غیر دارویی برای چندین بیماری دردناک آرتروز ، به ویژه آرتروز زانو است. با این حال ، حفظ کاهش وزن در مدت طولانی از مسائل چالش برانگیز است ، به خصوص اگر بیماران درد داشته باشند و حرکت آنها محدود باشد.

مطالعات کاهش نشانگرهای التهابی سرم ، کاهش فعالیت بیماری RA و استفاده کمتر از داروهای RA پس از جراحی چاقی در بیماران مبتلا به RA را شرح می دهد. دوازده ماه پس از جراحی چاقی ، افراد مورد مطالعه میانگین وزن 41 کیلوگرم را از دست دادند که به میزان 70 درصد به معنی کاهش وزن اضافی بود. قبل از عمل جراحی چاقی ، 57٪ از بیماران فعالیت بیماری RA به میزان متوسط یا زیاد داشتند و این میزان تنها 12 ماه پس از عمل به میزان 6٪ کاهش یافت.

در نهایت نتایج مطالعات نشان می دهد، پس از کاهش قابل ملاحظه وزن ناشی از جراحی چاقی ، بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید پیشرفت بسیار کمتر بیماری را داشتند ، نشانگرهای التهابی سرم کاهش یافته و از داروهای مرتبط با RA استفاده نمی کردند. کاهش وزن ممکن است یک استراتژی مهم برای کاهش فعالیت بیماری RA باشد. با این حال ، عوامل دیگری مانند بهبود اثربخشی داروها ، بهبود فعالیت بدنی و تغییرات متابولیک نیز ممکن است در این بهبودهای پس از جراحی نقش داشته باشند.

از آنجاییکه جهت کنترل درد برای بیماری آرتریت استفاده از NSAID ها رایج می باشد، آیا می توان بعد از بای پس معده از داروهای ضد التهابی استفاده کنید؟

پس از جراحی های بای پس مکعده اجتناب از مصرف داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) لازم است.

مصرف این دارو ها به دلیل تاثیر سویی که بر سیستم گوارشی می گذارند و اینکه احتمال سوراخ شدن کیسه معده ایجاد شده را بالا می برند، ممنوع می باشد.

اگرچه داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی به دلیل تأثیر بر روی معده مجاز نیستند ، اما داروهای ضد درد برای بیماران جراحی چاقی که با درد روبرو هستند ، چه به دلیل عمل جراحی باشد یا نباشد ، وجود دارد.

استامینوفن (یا پاراستامول در خارج از ایالات متحده) برای بیماران جراحی چاقی مجاز است تا درد خود را کنترل کنند. بسیار متداول است که بیماران به جای NSAID ها، از این نوع مسکن ها استفاده کنند. تیلنول و سایر داروهای حاوی استامینوفن برای بیمارانی که به تازگی تحت عمل جراحی اسلیو معده قرار گرفته اند بسیار مناسب است.

داروهای ضد درد مبتنی بر مواد اپیوییدی نیز مجاز است. مواد اپیوییدی شامل مورفین ، هیدروکدون ، اکسی کدون و کدئین هستند و با انواع نام های تجاری به فروش می رسند. البته ، اوپیوئیدها با احتیاط زیادی تجویز می شوند و باید بسیار محافظه کارانه مصرف شوند. اگر به مصرف اپیویید ها اعتیاد دارید و  در حال بهبودی هستید یا مایل به اجتناب از مصرف مواد اپیوییدی هستید ، می توانید از استامینوفن برای کنترل درد خود استفاده کنید.